Zelfs op een zonnige dag als vandaag is het missen niet minder. Misschien juist alleen maar meer.
Ik ben er wel. In de wereld, zeg maar. Ik ben aanwezig maar tegelijkertijd lijkt het alsof de wereld om mij heen is en alsof ik er niet echt bij hoor. Ik sta erbij en kijk ernaar. Elke dag lijkt eindeloos te duren en elke ochtend verlang ik weer als ik die avond weer in bed mag liggen. De wereld doet maar en doet maar om mij heen en ik speel mee. Soms lukt het me goed, ik speel heel soms de sterren van de hemel. Maar vaak ben ik ook maar een amateur die haar tekst niet goed kent.
Ik probeer me maar voor te houden dat alles zal wennen. Net zoals het wende dat jij daar al die maanden lag. Net zoals het wende dat ik vanaf december je stem al amper heb kunnen horen. Net zoals het wende dat we die pakken en handschoenen aan moesten. Net zoals het wende dat je niet meer lachte en niet meer huilde. Net zoals het wende dat je er eigenlijk al die tijd al niet meer was.
Jij bent er niet meer. In de wereld, zeg maar. Waar je wel bent, weet ik niet. Het enige dat ik kan doen, is hopen dat je ergens bent waar het fijn is. Dat jouw ziel, jouw gedachten en jouw mooie zijn ergens is waar je eindelijk kan uitrusten. Uitrusten van dat leven wat je heb geleid. Of geleden, het is maar net hoe je het bekijkt.
Het enige wat ik zeker weet, is dat er is geen zak aan is zonder jou.
Door: Sabien Brehler