Sacha Verheij

Jongerenraad

“Het verliezen van mijn vader zette mijn wereld op zijn kop en dat doet het nog steeds. Rouwen is iets wat ik mijn hele leven zal blijven doen. Gaandeweg ontdekte ik meerdere manieren om met mijn verdriet om te gaan. Gedichten, muziek, film en fotografie: creativiteit werd mijn manier van uiten. Mensen komen vaak vast te zitten na het verliezen van een dierbare. Troost voor Tranen biedt de mogelijkheid om de verschillende uitingsvormen te verkennen. Met dit platform hoop ik op creatieve wijze voor anderen letterlijk een troost voor hun tranen te zijn.”

Mijn naam is Sacha Verheij en ik ben 22 jaar oud en ik heb op mijn 15e mijn vader verloren. Sindsdien houd ik mij veel bezig met de dood en de ervaring van verlies. Zo heb ik mijn bachelorscriptie voor de Universiteit voor Humanistiek geschreven over de contrasterende spanning tussen maakbaarheid en eindigheid van het leven. Momenteel zit ik in het bestuur van de Nationale Jeugdraad (NJR), waar ik onder andere voor de podcast over verlies heb gesproken.

Tamara van Schaik

Jongerenraad

Huil niet omdat het pijn doet

Maar dans omdat je het voelt

– Tim Verhoef

We komen in het leven allemaal momenten tegen die ons als persoon vormgeven. Het ziek zijn en de dood van mijn vader was voor mij zo’n moment. Door deze grenservaring werd ik gedwongen om na te gaan denken over de betekenis van het leven. Want wat blijft er over als iemand waar je veel van houdt er niet meer is?

Ondanks dat het verdriet en de pijn sommige dagen overschaduwen heb ik gemerkt dat het mogelijk is om krachtig op te staan uit de pijn en vanuit kwetsbaarheid betekenis te geven aan de dingen die gebeuren. De emoties zeggen namelijk heel veel, dat je lief kunt hebben, je kunt verbinden en dat er zoveel mooie dingen zijn om voor te leven.

Ik heb moeten leren om het verlies te dragen en te dansen met de pijn. Via Troost voor Tranen hoop ik met mijn eigen ervaring een ander te kunnen helpen, aandacht te creëren om de dood en rouw bespreekbaar te maken en bronnen van inspiratie te bieden waarmee mensen op zoek kunnen gaan naar hun persoonlijke manier om verlies een plek te geven binnen het leven.

Mijn naam is Tamara, ik ben 22 jaar oud en volg de masteropleiding Humanistiek tot geestelijk verzorger in Utrecht.

Benthe Göbel

Jongerenraad

Benthe Göbel heeft de Bachelor Humanistiek gestudeerd en studeert momenteel de Master Filosofie.

‘How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard‘ – door mijn jeugdheld Winnie the Pooh.

Mijn naam is Benthe Göbel. Ik ben 23 jaar en heb de bachelor Humanistiek afgerond en op dit moment ben ik bezig ik met een master filosofie over humaniteit en culturen in Tilburg. Mijn grootste verlieservaring is het verliezen van mijn moeder toen ik 21 jaar was. Bang, alleen, boos, verdrietig, vervreemd, raar, schuldig… ik voelde me alles en ik voelde ook heel erg niks.

Iedereen weet natuurlijk wel dat er zo iets is als de dood, dat hij of zij dood gaat en dus ook alle mensen om hen heen. Maar toch lijken we dit tegelijkertijd met z’n alle te negeren. Terwijl juist uit deze nare gebeurtenissen ook mooie dingen kunnen ontstaan zoals kracht, warmte, herkenning en verbinding. Dit als we écht naar elkaar luisteren en onze gevoelens delen om de dood zo niet uit de weg gaan, maar juist te omarmen. Ik weet zelf ook niet altijd hoe ik om moet gaan met het leven en de dood, maar ik weet wel dat open zijn helpt en ik doe dat graag hier via Troost voor Tranen, door op een creatieve en positieve manier met jongeren en kinderen over grote thema’s te praten en denken.

Sabien Brehler

Jongerenraad

Mijn naam is Sabien Brehler en ik ben 23 jaar oud. In maart 2018 ben ik mijn toen 21-jarige zusje verloren. Sindsdien voelt alles anders. Het rouwen voelt als een oneindig en tegelijkertijd een waardig proces. Zij voelt het waard om om te rouwen. Wat rouwen nou eigenlijk is, verschilt voor mij per dag. Het kan ontzettend hard huilen betekenen, foto’s terugkijken of erover schrijven. Dat laatste is iets wat mij enorm helpt. Ik vind het soms lastig om dat wat ik voel te uiten naar de mensen om me heen. In geschreven woord gaat dat me beter af. Ik schrijf en deel mijn verhalen met mijn naasten om op die manier beter begrepen te worden. Via Troost voor Tranen lijkt mij het heel bijzonder om misschien voor wat herkenning voor anderen te zorgen. De dood en verlies moet volgens mij geen taboe meer zijn. Of iets waar mensen ongemakkelijk van worden. Het is namelijk het enige waarvan iedereen zeker is het ooit mee te gaan maken. Dus laten we het erover hebben.