Je staat bij mijn graf, maar huil niet 

Je staat bij mijn graf, maar huil niet, ik ben er niet, ik slaap niet
Ik ben de engel die jouw dromen omhelst
Ik ben het schild dat jouw angsten afketst

 Je staat bij mijn graf, maar rouw niet, ik ben er niet, ik slaap niet
Ik ben de duizenden winden in de hemel
Die jou beschermen als je staat te beven

 Je staat bij mijn graf, maar rouw niet, ik ben er niet, ik slaap niet
Ik ben het gezang van de vogels in de heuvel
Ik leef voort in hun melodie als ik je omarm

Door: Zahira Al-Ayoubi

Helen wonden met de tijd

Omdat in de decembermaand het gemis extra sterk aanwezig is.

Mensen zeggen dat de wonden helen met de tijd en dat je door moet gaan met leven. Dat doe ik ook, maar wie kan me zeggen wanneer de wonden geheeld zijn? Zijn ze geheeld als de leegte niet meer te donker is om met licht te vullen? Is het voorbij als de afwezigheid niet meer mijn leven beheerst? Of kan ik dat pas zeggen als mijn hoofd niet meer vol zit met gedachtes?

Ze is er niet meer, dit jaar alweer niet. Dus vertel me niet dat ik moet leven alsof alles normaal is, want niks is normaal. Niks is zoals het moet zijn, want alles is nu afscheid. Omdat dit wéér een jaar is met een cadeautje te weinig onder de kerstboom. Omdat dit wéér een jaar is met haar sterfdag tussen de feestdagen in. Het is wéér afscheid omdat dit wéér een jaar is met één persoon te weinig om een gelukkig nieuwjaar te wensen.

En je zou denken dat het went omdat het al bijna zeven jaar is. Zeven jaar waarin ze er niet was, maar waarin haar rol steeds duidelijker werd. En daarmee het gevoel gegroeid is van machteloosheid, pijn, verdriet en een ongekend verlangen naar ‘was het nog maar zo’. Dus zeg me niet dat wonden helen. Sommige wonden moeten open om de rotheid eruit te laten lopen. Laat mij open zijn, laat mij dit op mijn manier doen en vertel me niet hoe ik me moet voelen. Ik leef door, al is het gewond en geschaad, maar ik zal helen. En als ik geheeld ben, is de wond nog steeds niet weg, maar draag ik hem met trots. Deze wond hoeft niet te genezen, want die wond is mijn moeder en ze is al zo ver weg. Dus laat haar mijn mooiste litteken zijn.

Door: shrn

Geestelijke slaaf

ik ween
om het verloren
jou en ook mezelf
een deel althans
wat ik hoopte is onvervuld
mijn verwachting werd
een ontgoocheling
die houd ik verborgen
laat ik mijn hart aanvreten
laat ik mijn tranen rollen
laat ik mijn hoofd tollen
ik voel mij een geestelijke slaaf
te hard moet ik werken
om dit te verwerken
maar er is geen einde
aan de gedachtes
die maak je niet zomaar dood
zoals jij wel met jezelf hebt gedaan

Door: Sacha Verheij

Ik weet niet of…

Een reis door emoties.
Ik weet niet of ik blij moet zijn dat je geen pijn meer hebt
of dat ik boos moet zijn omdat jij er niet meer bent
Ik weet niet of ik wil zeggen dat alles wel goed zal komen
terwijl ik nog zo woedend ben dat je ons werd afgenomen

Ik weet niet of ik nog mag lachen nu jij het niet meer kan
Ik weet niet of ik mag huilen, word je daar verdrietig van?
Ik weet niet of ik nog kan geloven dat alles gebeurt met een reden
Ik weet niet of ik me wel wil herinneren hoe erg je hebt geleden

Ik weet niet of ik nog iets wil zien dat met jou te maken heeft
Ik wil niet dat je verder verdwijnt, maar het is gewoon alles wat pijn geeft
Ik wilde je vasthouden, het liefst vastbinden als dat kon
Maar de strijd was niet eerlijk, het was de dood die van ons won

Maar jij hebt de tijd en kans gekregen om je sporen achter te laten
En die sporen zijn de reden dat we over jou blijven praten
Ik zal al mijn emoties voelen, hoe goed of slecht die ook mogen zijn
Want alles aan jou, goed of slecht, vormt een deel van mij

Door: shrn

Brief aan jou

Anderhalf jaar geleden, verliet jij mijn leven. De hoop en moed mochten beide niet baten.
Ik ben doorgegaan, met mijn leven zonder jou. Doorgegaan terwijl het leek alsof de tijd stil stond. Het voelt namelijk als vanochtend, dat ik voor het laatst tegen je sprak.

Er is veel gebeurd in de tijd dat je weg bent. Uitdagingen ben ik aangegaan, waarbij ik vaak om je hulp heb gevraagd. Hopend dat je over mijn schouder mee keek, bij alle belangrijke momenten en beslissingen.

Ik ben er achter gekomen dat de weg die ik nu loop, een eenzame weg is. Het maakt niet uit hoeveel mensen er om je heen staan, uiteindelijk moet je het zelf doen. Dat heeft mij sterk gemaakt, maar ook veranderd. Ik hoop dat je trots bent op de keuzes die ik heb gemaakt.

Ik kan niet aan je vragen of ik het goed gedaan heb. Of nog een keer om advies vragen op die momenten dat ik het zo hard nodig heb. Het enige wat ik kan hopen, is dat je met me mee loopt. Ik hoop, dat je samen met mij, die lange weg wilt bewandelen.

Door: Tamara